Przedszkole nr 315 w Warszawie

Dlaczego dzieci zachowują się tak, jak się zachowują?

Pewnie nie raz zastanawiałaś się dlaczego Twoje dziecko zachowuje się w określony sposób i próbowałaś nie tylko zrozumieć przyczyny jego zachowania, ale również znaleźć sposób na unikanie pewnych zachowań dziecka. I pewnie nie raz stwierdzałaś, że zupełnie nie rozumiesz swojego dziecka. A może rozwiązaniem byłoby spojrzenie z jego perspektywy?

Z perspektywy dziecka

Ile razy w ciągu ostatnich dni zadałaś sobie pytanie „O co jej/jemu chodzi?”, „Dlaczego on/ona się tak zachowuje?” lub „Może to ja robię coś źle?”

Każdej Mamie towarzyszą takie chwile, ponieważ każdego dnia staramy się wychować nasze dziecko najlepiej jak potrafimy. Robimy wszystko, żeby być blisko potrzeb, emocji i uczuć naszego malucha, ale niestety nie zawsze nam to wychodzi. Dlaczego?

Być może pod wpływem chwili i nerwów lekceważymy jego przeżycia, pochopnie je oceniamy lub uznajemy sygnały, które nam daje za nieważne. W całym tym procesie niezwykle istotne jest, aby zejść do poziomu dziecka i przyjrzeć się danej sytuacji z jego perspektywy, ponieważ takie działanie zmienia wówczas cały kontekst.

Potrzeby dziecka

Dorośli często źle interpretują zachowania dzieci: uważają, że ich pociechy robią coś w złości, lub że nimi manipulują.   Jednak gdy pomyślimy, że dziecko tak się zachowuje, bo np. źle się czuje lub jest zmęczone, to nasza reakcja będzie zupełnie inna.

Każde zachowanie dziecka ma głębszą motywację i zadaniem rodziców jest ją odczytać. Musimy wsłuchać się w nasze pociechy i znaleźć to, co chcą nam w danej chwili przekazać. Dowiedzieć się jaką ważną potrzebę próbują nam zakomunikować tym razem. Dzieci widzą świat przez pryzmat własnych wyobrażeń i doświadczeń, mają swoje potrzeby i starają się nam o nich powiedzieć, niestety nie zawsze w zrozumiały dla nas sposób.

Nie jest to dla nas łatwe, ponieważ widzimy tylko ich zachowanie, reakcję, a nie mamy pojęcia co siedzi w głowie takiego małego człowieka. Zachęcam Was bardzo do podejmowania prób poszukiwania odpowiedzi na pytanie „Dlaczego dziecko zachowuje się tak, jak się zachowuje? Co się kryje za jego zachowaniem?”.

Zachowanie zawsze jest jakimś komunikatem

Kiedy dziecko jest „nieznośne”, warto zastanowić się nad realnymi przyczynami danego zachowania, a nie stwierdzać, że po prostu jest „niegrzeczne”. Musimy mieć świadomość, że przed wybuchem złości dziecko zawsze usilnie stara się nam coś powiedzieć i swoim zachowaniem chce coś uzyskać.

Do określonego zachowania może prowadzić wiele elementów, jednak w pierwszej kolejności skupmy się zawsze na 2 czynnikach:

1. Radzenie sobie z emocjami– dziecko w momencie narodzin dostaje od matki natury emocje w pakiecie, ale instrukcję obsługi do nich musi już dostać od rodziców. Oznacza to między innymi, że jeśli nie nauczymy dziecka jak radzić sobie ze złością czy frustracją, to będzie ono rzucało zabawkami lub chciało nas uderzyć, bo nie będzie znało innego sposobu.
2. Pragnienia i oczekiwania– jeśli wydarza się coś, co jest kompletnie niezgodne z tym czego dziecko chciało, jego zachowanie może być miażdżące. W takich sytuacjach warto zachęcać dziecko do wyrażania tego czego w danej chwili chce. Jeśli jednak dziecko nie potrafi jeszcze samo mówić, to właśnie naszą rolą jest znalezienie tego pragnienia.

Zacznijmy wówczas od podstawowych potrzeb, które są najczęstszymi przyczynami najbardziej intensywnych ataków złości: głód, pragnienie, zmęczenie, niewyspanie, nasza ignorancja i brak poświęconej uwagi dziecku (kiedy nie reagujemy na prośby i sygnały wysyłane przez nasze dzieci lub poświęcamy czas w biegu, odpisując w tym czasie na sms czy oglądając TV), niemoc czy bezradność (dziecko nie potrafi samo sobie poradzić z jakąś sytuacją i potrzebuje naszego wsparcia oraz wytłumaczenia świata na nowo).

Gdy emocje biorą górę

Może się również zdarzyć tak, że agresja u dziecka została wywołana naszym krzykiem i brakiem cierpliwości. Nie są to sytuacje anormalne, ponieważ przydarzają się każdemu rodzicowi, a wynikają z pośpiechu, zmęczenia, niezrozumienia, zdenerwowania i wielu innych czynników. Nie obwiniajmy się więc za nie i nie martwmy na zapas.

Po prostu kiedy znów znajdziesz się w sytuacji, gdy Twoje dziecko płacze, krzyczy lub tupie nogami, weź pod uwagę jego perspektywę i jego uczucia. Tylko tyle i aż tyle. A jeśli mimo wszystko w jakiś sposób źle potraktujesz swoje dziecko, przeproś je, pokazując tym samym, że każdy popełnia błędy.

Szukając przyczyny zachowania naszego dziecka mamy szansę na wzajemne zrozumienie i porozumienie, uniknięcie negatywnych emocji oraz pomoc maluchowi w poradzeniu sobie z podobnymi sytuacjami w przyszłości, np. jeśli dziecko nie umie radzić sobie ze stresem, uczymy go technik, które pomagają lub jeśli dziecko ma problem ze spokojnym robieniem wspólnych zakupów w sklepie – przygotowujemy się do kolejnej wizyty, rozmawiamy, ustalamy zasady.

Pamiętajmy, że każde zachowanie dziecka jest jakimś komunikatem dla rodzica.

Źródło:

https://pomogecimamo.pl/dlaczego-dzieci-zachowuja-sie-tak-jak-sie-zachowuja/

Nie każdy wie, że postawa ciała dziecka ma wpływ na pracę jego narządów mowy. Ułożenie stóp, miednicy, kręgosłupa, ramion, obręczy barkowej, a także ustawienie głowy oddziałują na napięcie mięśni twarzy oraz ruchy warg, języka i żuchwy. Jest coraz więcej przedszkolaków z nieprawidłową dystrybucją napięcia mięśniowego oraz wadami postawy. Problemy z mową (oddychanie przez usta, nieprawidłowe połykanie, niskie ułożenie języka w jamie ustnej, wady wymowy, opóźniony rozwój mowy), nie są jedynymi trudnościami, które obserwujemy u dzieci. W takich sytuacjach logopedzi sugerują rodzicom konsultacje u innych specjalistów np. fizjoterapeutów, osteopatów oraz terapeutów Integracji sensorycznej. Dopiero kompleksowa diagnoza z wyraźnym wskazaniem przyczyny problemu daje szansę na właściwą i skuteczną terapię dziecka.

Dzieci w wieku przedszkolnym są obecnie dużym wyzwaniem dla logopedów. Siad między kończynami dolnymi ustawionymi w kształcie litery W, oddychanie z otwartą jamą ustną, trudności z gryzieniem, żuciem, międzyzębowa pozycja języka, wady zgryzu, obniżone napięcie mięśniowe tułowia, to już codzienność. Mozolna terapia seplenienia czy pionizacji języka, gdy zostanie wsparta efektywną fizjoterapią, może stać się o wiele skuteczniejsza. Kolejnym ważnym elementem skutecznej terapii logopedycznej jest zadbanie o prawidłowe siedzenie dziecka przy stole. Podczas spożywa posiłków, rysowania itd., pod stopami powinno być podparcie {podnóżek}. Brak podparcia zmniejsza stabilność miednicy i tułowia oraz utrudnia rozwój prawidłowej koordynacji ruchowej (koordynacja oko – ręka, obróbka pokarmu, praca aparatu mowy). Poczucie stabilności daje dziecku swobodę ruchu oraz ułatwia skupienie, koncentrację na określonych czynnościach ruchowych np. jedzeniu, kolorowaniu, wycinaniu, pisaniu itd. Dopiero, gdy dziecko dosięga nogami do podłogi, można zrezygnować z podnóżka.

Rodzicu pamiętaj!

Stabilna pozycja ciała jest jednym z wielu czynników, które mają wpływ na proces jedzenia. Dziecko, które siedzi stabilnie (nie chwieje się i nie przechyla w krzesełku) z podpartymi stopami ma idealne warunki do nauki samodzielnego jedzenia, ponieważ może swobodnie sięgać po kawałki jedzenia, kierować je do buzi, oblizywać, nagryzać, gryźć, żuć i bezpiecznie połykać. Nieprawidłowa postawa ciała sprawia, że dziecko bywa niespokojne, nerwowe, wierci się, szybko się męczy i w konsekwencji rezygnuje z jedzenia. Jedzenie w niestabilnej pozycji zwiększa ryzyko zakrztuszeń oraz zadławień.

Opracowała: Logopeda Anna Kupczyk

Agresja u dzieci w wieku przedszkolnym może być wynikiem wielu różnych czynników, a jednym z nich może być wpływ gier komputerowych. Warto jednak pamiętać, że dzieci w tym wieku są wrażliwe na wiele bodźców i to, co oglądają lub w co grają, może mieć na nie duży wpływ. Zjawisko agresji u dzieci może być również wynikiem oddziaływania innych elementów, takich jak wychowanie, relacje z rówieśnikami, stres w domu czy problemy emocjonalne.

W kontekście gier komputerowych, niektóre badania sugerują, że długotrwałe narażenie na gry z przemocą może prowadzić do wzrostu agresywnych zachowań u dzieci. Gry komputerowe, szczególnie te oparte na przemocy, mogą przyczyniać się do desensytyzacji, czyli osłabienia reakcji na agresję, oraz wzmocnienia przekonań o akceptowalności przemocy w rzeczywistości. Dzieci mogą także przyjmować postawy agresywne, kopiując zachowania postaci z gier.

Z drugiej strony, inne badania wskazują na to, że same gry komputerowe nie są jednoznacznie odpowiedzialne za wzrost agresji u dzieci. Ważne jest, jakie gry dziecko wybiera i jak długo spędza czas grając. Gry, które rozwijają zdolności poznawcze, wspierają kreatywność, współpracę lub są oparte na zadaniach logicznych, nie mają negatywnego wpływu na zachowanie dzieci, a nawet mogą je rozwijać w pozytywny sposób.

Jeśli chodzi o przedszkolaki, ich mózg wciąż się rozwija i są one szczególnie wrażliwe na to, co widzą i doświadczają. Gry komputerowe o treści agresywnej mogą być zatem ryzykowne, zwłaszcza jeśli nie są odpowiednio dobrane do wieku dziecka.

Czynniki ryzyka związane z grami komputerowymi w kontekście agresji u dzieci:

1. Wiek i dojrzałość dziecka: Dzieci w wieku przedszkolnym nie mają jeszcze rozwiniętych mechanizmów kontroli impulsów, co sprawia, że mogą łatwiej przyjmować postawy agresywne.

2. Treść gier: Gry, które zawierają przemoc, mogą modelować agresywne zachowania i wpływać na sposób, w jaki dziecko postrzega świat.

3. Czas spędzany na graniu: Zbyt długie sesje gier mogą prowadzić do nadmiernej stymulacji, frustracji i utraty kontroli nad emocjami.

4. Brak nadzoru rodzicielskiego: Dzieci, które grają w gry bez nadzoru, mogą napotykać nieodpowiednie treści, które są szkodliwe dla ich rozwoju emocjonalnego.

Co mogą zrobić rodzice?

1. Selekcja odpowiednich gier: Rodzice powinni wybierać gry, które są odpowiednie do wieku dziecka, wolne od przemocy i wulgaryzmów.

2. Czas spędzany na grach: Ważne jest, aby ograniczyć czas spędzany na grach komputerowych i zapewnić dziecku różnorodne aktywności – zarówno fizyczne, jak

i społeczne.

3. Wspólna zabawa: Rodzice mogą grać z dziećmi w gry edukacyjne, co pomoże im lepiej zrozumieć, w co grają ich pociechy, i stworzy okazję do omawiania emocji i zachowań postaci.

4. Modelowanie pozytywnych zachowań: Dzieci uczą się naśladując dorosłych, dlatego ważne jest, by rodzice dawali przykład rozwiązywania konfliktów bez agresji i zachowywali spokojne podejście do trudnych sytuacji.

Podsumowując, choć gry komputerowe mogą mieć wpływ na agresję u dzieci, to kluczowe jest odpowiedzialne podejście do wyboru gier oraz dbanie o to, by czas spędzany przed ekranem był zrównoważony i zdrowy. Wspieranie emocjonalnego rozwoju dziecka, zarówno w czasie zabawy, jak i w codziennych sytuacjach, jest kluczowe dla zapobiegania agresji.

Psycholog

mgr Angelika Piasta