Przedszkole nr 315 w Warszawie

Dlaczego dzieci zachowują się tak, jak się zachowują?

Pewnie nie raz zastanawiałaś się dlaczego Twoje dziecko zachowuje się w określony sposób i próbowałaś nie tylko zrozumieć przyczyny jego zachowania, ale również znaleźć sposób na unikanie pewnych zachowań dziecka. I pewnie nie raz stwierdzałaś, że zupełnie nie rozumiesz swojego dziecka. A może rozwiązaniem byłoby spojrzenie z jego perspektywy?

Z perspektywy dziecka

Ile razy w ciągu ostatnich dni zadałaś sobie pytanie „O co jej/jemu chodzi?”, „Dlaczego on/ona się tak zachowuje?” lub „Może to ja robię coś źle?”

Każdej Mamie towarzyszą takie chwile, ponieważ każdego dnia staramy się wychować nasze dziecko najlepiej jak potrafimy. Robimy wszystko, żeby być blisko potrzeb, emocji i uczuć naszego malucha, ale niestety nie zawsze nam to wychodzi. Dlaczego?

Być może pod wpływem chwili i nerwów lekceważymy jego przeżycia, pochopnie je oceniamy lub uznajemy sygnały, które nam daje za nieważne. W całym tym procesie niezwykle istotne jest, aby zejść do poziomu dziecka i przyjrzeć się danej sytuacji z jego perspektywy, ponieważ takie działanie zmienia wówczas cały kontekst.

Potrzeby dziecka

Dorośli często źle interpretują zachowania dzieci: uważają, że ich pociechy robią coś w złości, lub że nimi manipulują.   Jednak gdy pomyślimy, że dziecko tak się zachowuje, bo np. źle się czuje lub jest zmęczone, to nasza reakcja będzie zupełnie inna.

Każde zachowanie dziecka ma głębszą motywację i zadaniem rodziców jest ją odczytać. Musimy wsłuchać się w nasze pociechy i znaleźć to, co chcą nam w danej chwili przekazać. Dowiedzieć się jaką ważną potrzebę próbują nam zakomunikować tym razem. Dzieci widzą świat przez pryzmat własnych wyobrażeń i doświadczeń, mają swoje potrzeby i starają się nam o nich powiedzieć, niestety nie zawsze w zrozumiały dla nas sposób.

Nie jest to dla nas łatwe, ponieważ widzimy tylko ich zachowanie, reakcję, a nie mamy pojęcia co siedzi w głowie takiego małego człowieka. Zachęcam Was bardzo do podejmowania prób poszukiwania odpowiedzi na pytanie „Dlaczego dziecko zachowuje się tak, jak się zachowuje? Co się kryje za jego zachowaniem?”.

Zachowanie zawsze jest jakimś komunikatem

Kiedy dziecko jest „nieznośne”, warto zastanowić się nad realnymi przyczynami danego zachowania, a nie stwierdzać, że po prostu jest „niegrzeczne”. Musimy mieć świadomość, że przed wybuchem złości dziecko zawsze usilnie stara się nam coś powiedzieć i swoim zachowaniem chce coś uzyskać.

Do określonego zachowania może prowadzić wiele elementów, jednak w pierwszej kolejności skupmy się zawsze na 2 czynnikach:

1. Radzenie sobie z emocjami– dziecko w momencie narodzin dostaje od matki natury emocje w pakiecie, ale instrukcję obsługi do nich musi już dostać od rodziców. Oznacza to między innymi, że jeśli nie nauczymy dziecka jak radzić sobie ze złością czy frustracją, to będzie ono rzucało zabawkami lub chciało nas uderzyć, bo nie będzie znało innego sposobu.
2. Pragnienia i oczekiwania– jeśli wydarza się coś, co jest kompletnie niezgodne z tym czego dziecko chciało, jego zachowanie może być miażdżące. W takich sytuacjach warto zachęcać dziecko do wyrażania tego czego w danej chwili chce. Jeśli jednak dziecko nie potrafi jeszcze samo mówić, to właśnie naszą rolą jest znalezienie tego pragnienia.

Zacznijmy wówczas od podstawowych potrzeb, które są najczęstszymi przyczynami najbardziej intensywnych ataków złości: głód, pragnienie, zmęczenie, niewyspanie, nasza ignorancja i brak poświęconej uwagi dziecku (kiedy nie reagujemy na prośby i sygnały wysyłane przez nasze dzieci lub poświęcamy czas w biegu, odpisując w tym czasie na sms czy oglądając TV), niemoc czy bezradność (dziecko nie potrafi samo sobie poradzić z jakąś sytuacją i potrzebuje naszego wsparcia oraz wytłumaczenia świata na nowo).

Gdy emocje biorą górę

Może się również zdarzyć tak, że agresja u dziecka została wywołana naszym krzykiem i brakiem cierpliwości. Nie są to sytuacje anormalne, ponieważ przydarzają się każdemu rodzicowi, a wynikają z pośpiechu, zmęczenia, niezrozumienia, zdenerwowania i wielu innych czynników. Nie obwiniajmy się więc za nie i nie martwmy na zapas.

Po prostu kiedy znów znajdziesz się w sytuacji, gdy Twoje dziecko płacze, krzyczy lub tupie nogami, weź pod uwagę jego perspektywę i jego uczucia. Tylko tyle i aż tyle. A jeśli mimo wszystko w jakiś sposób źle potraktujesz swoje dziecko, przeproś je, pokazując tym samym, że każdy popełnia błędy.

Szukając przyczyny zachowania naszego dziecka mamy szansę na wzajemne zrozumienie i porozumienie, uniknięcie negatywnych emocji oraz pomoc maluchowi w poradzeniu sobie z podobnymi sytuacjami w przyszłości, np. jeśli dziecko nie umie radzić sobie ze stresem, uczymy go technik, które pomagają lub jeśli dziecko ma problem ze spokojnym robieniem wspólnych zakupów w sklepie – przygotowujemy się do kolejnej wizyty, rozmawiamy, ustalamy zasady.

Pamiętajmy, że każde zachowanie dziecka jest jakimś komunikatem dla rodzica.

Źródło:

https://pomogecimamo.pl/dlaczego-dzieci-zachowuja-sie-tak-jak-sie-zachowuja/

Nie każdy wie, że postawa ciała dziecka ma wpływ na pracę jego narządów mowy. Ułożenie stóp, miednicy, kręgosłupa, ramion, obręczy barkowej, a także ustawienie głowy oddziałują na napięcie mięśni twarzy oraz ruchy warg, języka i żuchwy. Jest coraz więcej przedszkolaków z nieprawidłową dystrybucją napięcia mięśniowego oraz wadami postawy. Problemy z mową (oddychanie przez usta, nieprawidłowe połykanie, niskie ułożenie języka w jamie ustnej, wady wymowy, opóźniony rozwój mowy), nie są jedynymi trudnościami, które obserwujemy u dzieci. W takich sytuacjach logopedzi sugerują rodzicom konsultacje u innych specjalistów np. fizjoterapeutów, osteopatów oraz terapeutów Integracji sensorycznej. Dopiero kompleksowa diagnoza z wyraźnym wskazaniem przyczyny problemu daje szansę na właściwą i skuteczną terapię dziecka.

Dzieci w wieku przedszkolnym są obecnie dużym wyzwaniem dla logopedów. Siad między kończynami dolnymi ustawionymi w kształcie litery W, oddychanie z otwartą jamą ustną, trudności z gryzieniem, żuciem, międzyzębowa pozycja języka, wady zgryzu, obniżone napięcie mięśniowe tułowia, to już codzienność. Mozolna terapia seplenienia czy pionizacji języka, gdy zostanie wsparta efektywną fizjoterapią, może stać się o wiele skuteczniejsza. Kolejnym ważnym elementem skutecznej terapii logopedycznej jest zadbanie o prawidłowe siedzenie dziecka przy stole. Podczas spożywa posiłków, rysowania itd., pod stopami powinno być podparcie {podnóżek}. Brak podparcia zmniejsza stabilność miednicy i tułowia oraz utrudnia rozwój prawidłowej koordynacji ruchowej (koordynacja oko – ręka, obróbka pokarmu, praca aparatu mowy). Poczucie stabilności daje dziecku swobodę ruchu oraz ułatwia skupienie, koncentrację na określonych czynnościach ruchowych np. jedzeniu, kolorowaniu, wycinaniu, pisaniu itd. Dopiero, gdy dziecko dosięga nogami do podłogi, można zrezygnować z podnóżka.

Rodzicu pamiętaj!

Stabilna pozycja ciała jest jednym z wielu czynników, które mają wpływ na proces jedzenia. Dziecko, które siedzi stabilnie (nie chwieje się i nie przechyla w krzesełku) z podpartymi stopami ma idealne warunki do nauki samodzielnego jedzenia, ponieważ może swobodnie sięgać po kawałki jedzenia, kierować je do buzi, oblizywać, nagryzać, gryźć, żuć i bezpiecznie połykać. Nieprawidłowa postawa ciała sprawia, że dziecko bywa niespokojne, nerwowe, wierci się, szybko się męczy i w konsekwencji rezygnuje z jedzenia. Jedzenie w niestabilnej pozycji zwiększa ryzyko zakrztuszeń oraz zadławień.

Opracowała: Logopeda Anna Kupczyk

Agresja u dzieci w wieku przedszkolnym może być wynikiem wielu różnych czynników, a jednym z nich może być wpływ gier komputerowych. Warto jednak pamiętać, że dzieci w tym wieku są wrażliwe na wiele bodźców i to, co oglądają lub w co grają, może mieć na nie duży wpływ. Zjawisko agresji u dzieci może być również wynikiem oddziaływania innych elementów, takich jak wychowanie, relacje z rówieśnikami, stres w domu czy problemy emocjonalne.

W kontekście gier komputerowych, niektóre badania sugerują, że długotrwałe narażenie na gry z przemocą może prowadzić do wzrostu agresywnych zachowań u dzieci. Gry komputerowe, szczególnie te oparte na przemocy, mogą przyczyniać się do desensytyzacji, czyli osłabienia reakcji na agresję, oraz wzmocnienia przekonań o akceptowalności przemocy w rzeczywistości. Dzieci mogą także przyjmować postawy agresywne, kopiując zachowania postaci z gier.

Z drugiej strony, inne badania wskazują na to, że same gry komputerowe nie są jednoznacznie odpowiedzialne za wzrost agresji u dzieci. Ważne jest, jakie gry dziecko wybiera i jak długo spędza czas grając. Gry, które rozwijają zdolności poznawcze, wspierają kreatywność, współpracę lub są oparte na zadaniach logicznych, nie mają negatywnego wpływu na zachowanie dzieci, a nawet mogą je rozwijać w pozytywny sposób.

Jeśli chodzi o przedszkolaki, ich mózg wciąż się rozwija i są one szczególnie wrażliwe na to, co widzą i doświadczają. Gry komputerowe o treści agresywnej mogą być zatem ryzykowne, zwłaszcza jeśli nie są odpowiednio dobrane do wieku dziecka.

Czynniki ryzyka związane z grami komputerowymi w kontekście agresji u dzieci:

1. Wiek i dojrzałość dziecka: Dzieci w wieku przedszkolnym nie mają jeszcze rozwiniętych mechanizmów kontroli impulsów, co sprawia, że mogą łatwiej przyjmować postawy agresywne.

2. Treść gier: Gry, które zawierają przemoc, mogą modelować agresywne zachowania i wpływać na sposób, w jaki dziecko postrzega świat.

3. Czas spędzany na graniu: Zbyt długie sesje gier mogą prowadzić do nadmiernej stymulacji, frustracji i utraty kontroli nad emocjami.

4. Brak nadzoru rodzicielskiego: Dzieci, które grają w gry bez nadzoru, mogą napotykać nieodpowiednie treści, które są szkodliwe dla ich rozwoju emocjonalnego.

Co mogą zrobić rodzice?

1. Selekcja odpowiednich gier: Rodzice powinni wybierać gry, które są odpowiednie do wieku dziecka, wolne od przemocy i wulgaryzmów.

2. Czas spędzany na grach: Ważne jest, aby ograniczyć czas spędzany na grach komputerowych i zapewnić dziecku różnorodne aktywności – zarówno fizyczne, jak

i społeczne.

3. Wspólna zabawa: Rodzice mogą grać z dziećmi w gry edukacyjne, co pomoże im lepiej zrozumieć, w co grają ich pociechy, i stworzy okazję do omawiania emocji i zachowań postaci.

4. Modelowanie pozytywnych zachowań: Dzieci uczą się naśladując dorosłych, dlatego ważne jest, by rodzice dawali przykład rozwiązywania konfliktów bez agresji i zachowywali spokojne podejście do trudnych sytuacji.

Podsumowując, choć gry komputerowe mogą mieć wpływ na agresję u dzieci, to kluczowe jest odpowiedzialne podejście do wyboru gier oraz dbanie o to, by czas spędzany przed ekranem był zrównoważony i zdrowy. Wspieranie emocjonalnego rozwoju dziecka, zarówno w czasie zabawy, jak i w codziennych sytuacjach, jest kluczowe dla zapobiegania agresji.

Psycholog

mgr Angelika Piasta

Męczą cię już ciągłe kłótnie z dzieckiem o czas przed ekranem? Nie wiesz, jak sobie poradzić z dzieckiem, które domaga się telefonu czy tabletu? To częsty obrazek w dzisiejszych domach, ale na szczęście są proste metody, jak poradzić sobie z problemem. Nowoczesne urządzenia, jak smartfony, tablety, komputery i telewizory są nieodłącznym elementem życia człowieka, także dziecka, szczególnie teraz, w okresie pandemii i nauki zdalnej. Dziecko bardzo przyzwyczaja się do ekranu. Natomiast rodzicom często jest to na rękę, ponieważ mają trochę spokoju, gdy dziecko zajęte jest patrzeniem w smartfon lub tablet. Czas dziecka z ekranem, powinien być jednak odpowiednio uregulowany.

Dziecko i ekrany

Oczywiście czas spędzany przed ekranem i ogólnie, używanie przez dziecko telefonu, komputera, czy tabletu powinno się zmieniać i ewoluować, im dziecko staje się starsze. Im wcześniej ten czas się ureguluje, tym zdrowszą relację dziecka z ekranami można zbudować. Ale nawet, jeśli nie zrobiło się tego wcześniej, nigdy nie jest za późno, aby wprowadzić zasady korzystania z ekranów u starszych dzieci. Przede wszystkim, w każdym domu podejście do czasu z ekranem jest inne. Nie powinniśmy porównywać jednego dziecka z innymi w tym samym wieku. Natomiast przede wszystkim, spojrzeć na sprawę indywidualnie i skupić się na potrzebach naszego dziecka. Być może zauważysz, że twoje dziecko nie lubi kontaktu z ekranem lub sobie z nim źle radzi. Być może będzie tak, że dziecko czuje się dobrze w kontakcie z ekranem, ale potrzebuje instrukcji i pomocy w tym, jak się poruszać bezpiecznie w Internecie. Ba, może się nawet okazać, że twój własny czas z ekranem wymaga ograniczenia. Bez względu na sytuację, podejdź do tematu z otwartością i ciekawością. Nie oceniaj i nie krytykuj.

Jak ograniczyć czas dziecka spędzany przed ekranem i budować zdrowe nawyki?

Zacznij od siebie

Zanim zaczniesz przyglądać się temu, ile czasu twoje dziecko spędza przed ekranem, spójrz na to, jaki dajesz przykład. Jak często mówisz do dziecka, „Za chwilę”, patrząc się w smartfon i scrollując media społecznościowe? Czy pierwsza rzecz rano, jaką robisz to sięganie po telefon? Jak często czujesz potrzebę, by po niego sięgać? Czy długi czas spędzony przed ekranem jest ogólnym nawykiem twoich domowników? Pamiętaj, że ustalając dziecku reguły korzystania z technologii, sam powinieneś być dla niego przykładem.

W spokoju ustalaj granice

Nie ma nic złego w tym, aby dziecko obejrzało bajkę czy zagrało w grę na twoim telefonie. Nie ma nic dziwnego, ani złego w tym, że dziecko czasem się nudzi. Ale właśnie wtedy budzi się jego kreatywność! Dlatego nie traktuj ekranu jako jedynego rozwiązania i bez względu na to, czy rówieśnicy twojego dziecka mają już własne telefony, twoje wcale nie musi mieć. Wystarczy, że będzie czasem korzystać z twojego, stosując się do ustalonych zasad, reguł, przestrzegając czasu, jaki ma na gry czy filmy.

Ile czasu dziecko powinno spędzać w Internecie? To zależy

Stopniowo wprowadzaj zmiany

Nie oczekuj od dziecka, że natychmiast oderwie wzrok od ekranu. Pomóż mu w tym, aby jego mózg stopniowo przeszedł z jednego zadania do następnego. Usiądź obok dziecka, zadaj kilka pytań na temat filmu, który ogląda lub gry, w którą gra. Jak już odwrócisz jego uwagę od ekranu i nawiążesz kontakt, możesz spokojnie zakończyć czas ekranowy, a czas wykorzystać, aby zrobić razem z dzieckiem coś innego.

Pozwalaj na wszystkie emocje

Gry wideo są tak zaprojektowane, aby angażować gracza, dlatego trudno znaleźć dobry moment w grze na przerwę. Pamiętaj, że dziecko może być zbyt pobudzone przez grę i później trudniej mu się od niej oderwać i skupić się na czymś innym. Wiele dzieci ma problem z regulowaniem tego przejścia. Pracuj nad tym, aby zachować spokój. Pomóż i wpieraj dziecko, zamiast zmuszać je, aby się natychmiast uspokoiło.

Od monitora do mentora

Gdy dziecko dorasta, twoja rola odnośnie czasu przed ekranem także się zmienia. Pamiętaj, że twoim zadaniem nie jest jedynie wyznaczanie limitu czasowego, ale przede wszystkim powinieneś edukować, wspierać i pomagać dziecku w korzystaniu z urządzeń i Internetu. Mów o bezpieczeństwie w sieci, pomóż dziecku zrozumieć konsekwencje pewnych zachowań. Naucz je sprawdzania źródeł i faktów treści, jakie znajduje w Internecie. Zamiast pouczać, prowadź dialog. To wpłynie na dojrzałość dziecka oraz na wartość treści, jakich będzie szukał w sieci.

Nie zapomnij słuchać

Jeśli czas ekranowy w twoim domu jest powodem częstych napięć, spróbuj posłuchać i zrozumieć punkt widzenia dziecka. Możesz spojrzeć na problem w zupełnie inny sposób. To może ci podsunąć zupełnie inne i skuteczne rozwiązania.

Wspólnie rozwiązuj problemy

Jak dziecko będzie się już czuło wysłuchane, możesz przejść do rozwiązywania problemu. Ważne, aby pracować wspólnie i wypracować takie rozwiązania, które odpowiadają wszystkim zainteresowanym stronom, a nie tylko tobie. Kto wie, może dobrym pomysłem w danej sytuacji, będzie ograniczenie pewnych mediów, albo wspólne granie w jakąś grę?

Poproś o profesjonalną pomoc

Być może dojdzie do takiej sytuacji, w której sam nie będziesz sobie w stanie poradzić. Często zdarza się, że dziecko uzależnia się od telefonu, Internetu lub gry. Jeśli widzisz, że dziecko jest często zdenerwowane, a nawet wściekłe, gdy nie ma dostępu do ekranu, wykazuje symptomy uzależnienia lub jego zachowanie budzi niepokój. Nie bój się wtedy poprosić profesjonalisty o pomoc. Jest dzisiaj wiele miejsc, w których dziecko może dostać niezbędną pomoc i poradzić sobie z problemem uzależnienia od ekranu, gry czy mediów społecznościowych. 

Artykuł powstał na podstawie publikacji: „Kids and screens: How to build healthy habits and keep your relationship strong”.